 |
| Projekt okładki: J. Brzenczka |
Rozdział II
List pożegnalny
Posiadłość Lancasterów rozciągała się na zielonym polu pośrodku niewielkiego lasu. Jej malownicze ogrody urozmaicał widok rozległego jeziora, rozlewającego się od północy. Liczące czterysta lat mury nierzadko moczył deszcz i paliło słońce. Wysokie wieże próbowały dosięgnąć białych obłoków. Niedomknięte okiennice kołysały się na popołudniowym wietrze. Po kamiennym tarasie przesuwały się płatki czerwonych róż, od których roiło się w glinianych donicach.
Clara wyszła z salonu na taras i zbiegła po schodkach do ogrodu. Żwirową alejką wkroczyła między równo przystrzyżone żywopłoty. Drewniane pudełko ślizgało się w spoconych dłoniach. Serce biło mocno. Sądziła, że się nie denerwuje. Nadmierne reakcje organizmu na widok pudełka tłumaczyła jako efekt zwykłej ekscytacji. Nic więcej. Zatrzymała się przy okrągłej fontannie. Z małego posągu Posejdona wypływała turkusowa woda. Wokół unosiła się przyjemna woń kwiatów. Clara usiadła na metalowej ławeczce. Drewniane pudełko leżało na jej kolanach. Przesunęła palcem po czerwonej róży. Przymknęła oczy. Podniosła wieko.
Pierwszym, co zauważyła, była biała koperta.
Starannym pismem nakreślono na niej słowa: Dla
Clary. Oprócz koperty był jeszcze zeszyt, tak stary, że pożółkłe kartki
wysypywały się z niebieskiej okładki. Był też klucz. Mały, złoty, brudny od
atramentu. Clara otworzyła kopertę. Wyjęła z niej list spryskany kwiatowymi
perfumami. Jeden z ostatnich, jaki wyszedł spod pióra babci-pisarki. Kobieta
spojrzała na nagłówek i nagle zalała ją fala wstydu. Przez te wszystkie lata,
odkąd studiowała stary elementarz, nawet nie sięgnęła po powieść babci. Ani
jedną. Usprawiedliwiała się tym, że nie lubiła dramatów, melancholijnych
historii o tęsknocie i zdradzonej miłości, o poległych żołnierzach i ich
owdowiałych żonach albo osieroconych dzieciach poszukujących prawdy o
rodzicach. Ale jednocześnie miewała wyrzuty sumienia, gdy ktoś w Londynie pytał
ją: „Podobała się pani najnowsza książka Elizabeth Lancaster?”, a ona zawsze
kłamała: „Tak, jest świetna! Czytałam ją
dwa razy”. I słyszała komplement, że jest wnuczką znakomitej brytyjskiej
pisarki.
Cieszyła się, że nikogo nie było w pobliżu i że nikt nie widział jej czerwonych policzków, gdy zaczynała czytać pierwsze zdania. Zażenowanie własnym zachowaniem rosło jednak w miarę lektury.
Lancaster Manor, 18.05.
Kochana Clarie,
Moje serce jest coraz słabsze. Zdążyłam pogodzić się z myślą, że moje życie dobiega końca. Mam jednak siłę napisać ten list, abyś któregoś dnia, gdy mnie już nie będzie, przeczytała to, czego nie zdążyłam ci powiedzieć.
Wiedz, że cokolwiek się wydarzyło, nigdy nie przestałam cię kochać. Zawsze byłaś największym skarbem, jakim obdarzył mnie Bóg i starałam się zrobić wszystko, aby ochronić Cię przed czającym się na świecie złem. Dlatego nie miałam żalu do Twojego ojca, gdy postanowił przeprowadzić się do Londynu. Zrozumiałam, że tak było dla nas najlepiej.
Clara przerwała. Poczuła się nieswojo. Tata zawsze jej opowiadał, że babcia była przeciwna wyjazdowi do Londynu. Gdy uparł się i wyprowadził z Lancaster Manor, wydziedziczyła go za nieposzanowanie jej decyzji… Czyżby babcia postanowiła kłamać nawet w ostatnim liście?
Jestem świadoma, że nic nie zwróci mi czasu, jaki zmarnowałam na gonitwę za własnymi ambicjami. Osiągnęłam postawione sobie w życiu cele, ale mimo tego nie odchodzę szczęśliwa. Wiem, że doszłam do tego najgorszym z możliwych sposobów; poświęcając rodzinę dla kariery. Gdybym mogła cofnąć czas, nie popełniłabym tego błędu. Zalewa mnie smutek na myśl, że nie zdołam już przeprosić Twoich rodziców. Mam jednak okazję, by przeprosić Ciebie za wszystkie ponure dni, za brak empatii i nieokazywanie uczuć. Zdaję sobie sprawę z tego, że żadne dobra materialne nie zrekompensują Ci żalu i wylanych łez, ale w dowód miłości przekazuję Ci zamek i większość moich funduszy. Mam nadzieję, że przyniosą Ci prawdziwe szczęście, a nie tak jak mnie — tylko pozorne. Wiedz, że przez te wszystkie lata starałam się uczynić Lancaster Manor Twoim przyszłym domem, poświęcając temu miejscu część życia. Nie mogę zdradzić Ci szczegółów pracy, której nie udało mi się dokończyć. Chciałabym, żebyś pewnego dnia postanowiła kontynuować moje dzieło i dlatego przekazuję Ci klucz do biurka. Znajdziesz w nim odpowiedź na wszystkie dręczące Cię pytania. Daję Ci również swój zeszyt, który był moim źródłem inspiracji. Wiedz, że oba bardzo wiele dla mnie znaczyły.
Proszę Cię jedynie o wybaczenie; nie spontaniczne, wymuszone, lecz przemyślane, w odpowiednim czasie. Będzie ono lekarstwem na moje nieszczęśliwe serce i pozwoli spoczywać w spokoju.
Bardzo Cię kocham
Babcia
Clara otarła łzę, która spłynęła po jej policzku. Z naprzeciwka dobiegł odgłos kosiarki. Zza żywopłotu wystawał słomiany kapelusz. Clara przycisnęła do twarzy okulary przeciwsłoneczne. Nikt nie miał prawa zobaczyć, jak się rozkleja. Włożyła list do pudełka i zatrzasnęła wieko. Nie oglądała zeszytu i klucza. Odgłos kosiarki stawał się coraz wyraźniejszy. Słomiany kapelusz zmierzał w jej kierunku. Odwróciła głowę w stronę zamku. Spojrzała na okno na wysokości drugiego piętra. Znieruchomiała.
W oknie dostrzegła postać w białej sukni. Stała wyprostowana, tuż przy szybie. Clarze zdawało się, że kobieta ją zauważyła, że wbija w nią wzrok z całą intensywnością. Poczuła gęsią skórkę na karku. Zamknęła oczy i odczekała kilka sekund. Gdy je otworzyła, zjawy nie było. Zniknęła. Clara potrząsnęła głową dla oprzytomnienia. Co to było? Wstała, zbliżyła się do zamku. Okno na wysokości drugiego piętra… Odnalazła je. Środkowe, położone centralnie nad półokrągłym balkonem. Było puste, podobnie jak i inne. Nikt tamtędy nie przechodził. Tylko promienie słońca odbijały się w szkle. Nie, musiało się jej przywidzieć. Postać w białej sukni w środku dnia? Nonsens. Pewnie zwykłe złudzenie optyczne, wynik stresu, gra wyobraźni. Przecież jako dziecko zakładała na głowę prześcieradło i krążyła po korytarzach, udając ducha. To była tylko zabawa. Dobrze wiedziała, że historie o duchach wymyślano jedynie dla rozrywki. Nie musiała się niczym przejmować.
- Czeka pani na kogoś?
Clara podskoczyła na dźwięk tego głosu. Odwróciła się i zobaczyła stojącego na ścieżce ogrodnika w słomianym kapeluszu. Przyprószone siwizną blond loki opadały mu na czoło. Kraciasta koszula i jeansy były brudne od ziemi. W ręku trzymał sekator.
- Przestraszyłem panią? - spytał żartobliwie.
- Nie, po prostu trochę mnie pan zaskoczył - odparła Clara, odetchnąwszy z ulgą. - Zamyśliłam się, to tyle…
Przyjrzała się uważniej ogrodnikowi. Pyzatą twarz pokrywało kilka zmarszczek, ale zielone oczy śmiały się wesoło.
- A niech mnie… Pan Bobrovsky?
- Tak, to ja… Zaraz… Clarie?
Clara zdjęła okulary przeciwsłoneczne i rzuciła się na szyję ogrodnikowi. Upłynęły lata, odkąd ostatni raz widziała tego poczciwego człowieka, który pokazywał jej, jak należy pielęgnować sałatę.
- Matko! Ale wyrosłaś! - stwierdził Bobrovsky i spojrzał na Clarę z bliska.
- Pan za to wcale się nie zmienił.
- Miła z ciebie dziewczyna. Choć nie ukrywam, że od pracy w Lancaster Manor przybyło mi kilka siwych włosów, ale młodość to nie wieczność.
- Dobrze powiedziane. Nie sądziłam, że pan tu jeszcze pracuje.
- Och, jak dinozaur, prawda? - Bobrovsky zaśmiał się. - Nie, nie zmieniałem pracy od dwudziestu lat. Lancaster Manor zawsze było moim drugim domem i choćby prognozowano koniec świata, nie opuściłbym tego miejsca. I uprzedzę twoje pytanie, nie wybieram się wkrótce na emeryturę. Pani Elizabeth prosiła mnie, żebym popracował jeszcze u jej wnuczki.
- Babcia rozmawiała z panem na mój temat?
- Tak. Wspominała, że chce zapisać ci zamek… Co za piękny dzień! Cieszę się, że zgodziłaś się przyjąć spadek.
- Ja również - bąknęła Clara, lecz nie zabrzmiało to zbyt przekonująco.
- Powiem Jackowi, że przyjechałaś, jak tylko wrócę do domu. Na pewno będzie chciał się z tobą spotkać.
- Jack nadal mieszka w Spring Valley?
- Do września - Bobrovsky westchnął. - W zeszłym roku poznał dziewczynę z Manchesteru. Nie wnikałem w szczegóły, ale ponoć to wielka miłość. Po wakacjach przeprowadzają się do Birmingham. Chcą kupić tam mieszkanie.
- Świetna wiadomość - Clara uśmiechnęła się. - Wieki nie widziałam Jacka. Mamy tyle tematów do obgadania… Jeśli znalazłby czas, może przyjechać choćby jutro rano.
- Zabiorę go z sobą do pracy. Spotkanie ze starą przyjaciółką będzie dla niego dobrą odskocznią od programowania… Jest informatykiem.
- To do niego podobne. Od zawsze fascynowało go programowanie.
- Powiedziałbym, że was oboje.
- Mnie raczej granie, a nie…
Urwała, bo dalszą rozmowę zakłócił dzwonek telefonu.
- Znowu ktoś się do mnie dobija…
- Odbierz. Ja i tak powinienem wracać do pracy.
- To jutro o dziesiątej?
- Zadzwonimy do drzwi.
Clara pomachała ogrodnikowi na pożegnanie, po czym wygrzebała z kieszeni spodenek brzęczącego iPhone’a. Na ekranie wyświetlił się numer Petera.
- Witam, braciszku - powiedziała, idąc w stronę zamku. - Jak tam praktyki w klinice?
- Zarąbiście — rzucił znudzony Peter. - Usuwałem dzisiaj kamień nazębny, wiesz?
- Super. To naprawdę bardzo interesujące.
- Podsumował korposzczur.
- Ej, jestem na urlopie, więc proszę mnie nie obrażać.
- Dobra, dobra. Nie będę przeszkadzał. Skoro chcesz odpoczywać…
- A coś się stało?
- Był u mnie dzisiaj ten twój John z korporacji…
- O rety! Czy on nie rozumie, że nie chcę mieć z nim nic wspólnego?
- Czekał na recepcji w klinice. Wolałem nie robić zamieszania przed pacjentami, więc wsiedliśmy do samochodu. Prosił mnie, żebym go z tobą skontaktował. Opowiadał, że nie chciałaś z nim rozmawiać, więc powiedziałem, że się nie dziwię. I dodałem, że jest śmierdzącą szują, skoro zostawił swoją dziewczynę z powodubarmanki z nocnego klubu.
- Mocne słowa, dziękuję.
- Uprzedził, że będzie dalej próbował się z tobą kontaktować. Radzę zablokować numer telefonu i maila.
- Zaraz to zrobię.
- Informuję, żebyś wiedziała. W końcu jesteśmy rodzeństwem, co nie? Nie mamy przed sobą tajemnic.
- Jasne. Szczerość aż do bólu.
- Więc gdyby coś się działo, dam znać. Ty też dzwoń do mnie, jeśli będziesz potrzebować wsparcia mentalnego.
- Akurat… Nie zapominaj, że to ja jestem starsza.
- Wiem, wiem, kierowniczko. Baw się dobrze na wsi.
- I wzajemnie w Londynie.
- Dzięki. Pa!
- Pa! Pa!Kiedy rozmowa dobiegła końca, Clara zablokowała numer telefonu i mailJohna. Nie życzyła sobie, żeby człowiek, który bez skrupułów ją zdradził, zepsuł jej urlop. Wystarczył jeden SMS od kochanki, aby uświadomiła sobie wszystko. Nie musiała słuchać wyjaśnień. Nie zamierzała dać mu drugiej szansy. Przeciągnęła się. Od jazdy samochodem rozbolał ją kark. Jedynym, czego teraz pragnęła, był błogi odpoczynek na łonie natury.
⃰
Zegar w holu wybił dziewiątą wieczorem. Clara weszła po schodach na pierwsze piętro. Niosła z sobą pełną owoców miskę, którą zabrała z jadalni po kolacji. Marzyła, aby objadać się nimi w wygodnym łóżku przy dobrym filmie z laptopa. Korytarz, którym szła do pokoju, był pusty. Przyzwyczaiła się już w dzieciństwie, że na noc pozostawał jedynie zgrzybiały kamerdyner, dwie pokojówki i gruba kucharka, pani Scott. Clarze to odpowiadało, bo nigdy nie przepadała za dziesiątkami ludzi przewijającymi się codziennie przez zamek za życia Elizabeth. Uważała, że naruszali jej prywatność, ograniczając we własnym domu. Jednak gdy słońce zachodziło, a las spowijałcień, Lancaster Manor tkwił oddalony od cywilizacji, sam pośrodku morza mroku. Żelazne żyrandole rzucały wątłe światło na długi korytarz. Z wiszących na ścianach portretów padały nieufne spojrzenia. Nie brakowało też srebrnych zbroi.
- Trzeba będzie pomalować sufit… - pomyślała Clara, patrząc na spękany strop. Przez niewielkie szczeliny w murach przenikały chłodne podmuchy wieczornego wiatru. Clara zastanawiała się, czy kaloryfery na piętrze nadal działają. Wolała podnieść temperaturę powietrza, niż trząść się z zimna.
Jej apartament znajdował się przy bocznym korytarzu, od strony drogi. Kamerdyner przeniósł już rzeczy z samochodu, więc nie musiała taszczyć na górę ciężkich waliz. Zobaczyła przejście w drugi korytarz, lecz nie zrobiła ani kroku. Zatrzymała się. Dostrzegła blask pochodni. Za niedomkniętymi drzwiami wieży paliło się światło. Dziwne… Na myśl przyszła Clarze postać Duchera. Nigdy nie darzyła sztywnego kamerdynera sympatią. Gdy była dzieckiem, denerwowało ją to, że wieczorami kręcił się po zamkowych korytarzach, otwierał ciemne pomieszczenia i coś w nich przestawiał. Najwidoczniej tym razem myszkował w wieży. Zamierzała się upewnić.
Postawiła misę na starej komodzie i ostrożnie ruszyła w stronę drzwi. Zakradła się na koniec korytarza i wślizgnęła do niewielkiej sali przechodniej, wypełnionej starymi fotelami i lustrami w złotych ramach. Nachyliła się i spojrzała przez szparę w drzwiach. W okrągłym pomieszczeniu, tuż obok krętych schodów, stało biurko. Siedział przy nim pewien mężczyzna o gęstych, ciemnych włosach, szeroki w barkach, ubrany w bordową marynarkę. Maczał gęsie pióro w kałamarzu i kreślił coś na pożółkłej kartce. Palące się na biurku świece rzucały krwawy blask na surowe ściany.
Clarze serce zabiło mocniej. Nie wiedziała, kim był ten mężczyzna ani co tutaj robił… Więc postanowiła to sprawdzić. Skrzypnięcie drzwi przerwało skrobanie pióra.
- Halo? - spytała Clara, wchodząc do pokoju. - Nie przeszkadzam?
Mężczyzna odwrócił się tak nagle, że Clara aż podskoczyła. Poczuła na sobie silne spojrzenie dwojga niebieskich oczu. Blada twarz pojaśniała jeszcze bardziej w blasku świec.
- Em, nie chciałam pana przestraszyć - usprawiedliwiała się Clara.
- Jestem nową właścicielką zamku i nie miałam jeszcze okazji pana poznać. Długo pan tutaj pracuje?
- Wyjedź stąd - powiedział mężczyzna, a w jego głosie czuć było nutę przerażenia. - Wyjedź stąd, póki nie jest za późno.
- Słucham?
- Wyjedź, błagam.
Mężczyzna nagle podszedł do Clary i z całej siły chwycił ją za ramiona. Ujrzała w niebieskich oczach szaleńcze iskierki paniki.
- Opuść to miejsce, nim się o tobie dowie.
- Kto ma się dowiedzieć?
Clara nie rozumiała słów, które usłyszała. Pomyślała, że natrafiła na wariata zatrudnionego przez babcię do redakcji książek. Pióro, kartka, wieża… Co innego mógłby robić ten facet?
- Nie masz wiele czasu… Nie może cię znaleźć. Uciekaj, jeśli ci życie miłe.
- Kto tu jest?! - Clara denerwowała się.
- Nie chcesz wiedzieć. Przejęłaś spadek, podpisałaś umowę. Wzięłaś na siebie część klątwy, jak twa babcia, wychodząc za dziadka…
- Pan oszalał! - Clara wyrwała się z uścisku i odsunęła na odległość dwóch kroków. - Pan powinien się leczyć…
Głos zaczął jej drżeć.
- Uciekaj, Clarie. Musisz mi zaufać.
- Nie! Zaraz zadzwonię na policję!
Clara nie wytrzymała. Widziała panikę w oczach mężczyzny, istny obłęd! Sądziła, że jakiś bezdomny psychopata przypałętał się do zamku i teraz postanowił podzielić się z nią własną psychozą. Ale… On nie wyglądał jak bezdomny. Czysty, zadbany, ogolony… Więc jak psychopata? Nosił bordową marynarkę, czarne, materiałowe spodnie, skórzane oficerki sięgające kolan, a pod szyją zawiązany miał jedwabny szalik… Niewykluczone, że był psychopatą. Clara oblała się potem, wybiegła z wieży i zatrzymała dopiero w korytarzu. Wyjęła z kieszeni telefon, gotowa zadzwonić na policję, gdy spostrzegła, że mężczyzna zniknął Za otwartymi drzwiami widniała pusta wieża. Świece na biurku zgasły. Mężczyzna po prostu rozpłynął się w powietrzu.
- To niemożliwe… - Clara przetarła oczy ze zdumienia. - To jakiś obłęd…
Poczuła mokrą plamę na plecach. Od dawna tak się nie bała. Odwróciła się i pobiegła do apartamentu, ile tylko miała sił w nogach. Jej kroki niosły się echem po całym piętrze. Skręciła w lewo, stanęła przed wysokimi drzwiami i nacisnęła żelazną klamkę. Drzwi ustąpiły, a ona wpadła do oświetlonego elektrycznie salonu. Dwa razy przekręciła klucz w zamku i upewniła się, że drzwi są zamknięte. Przebiegła przez elegancki salon i znalazła się w dużej sypialni. Jej walizki czekały obok wejścia do małej garderoby. Na okrągłym stoliczku pokojówka zostawiła imbryk z herbatą i ciasteczka.
Clara rzuciła się na królewskich rozmiarów łoże z baldachimem. Rozsunęła stos haftowanych poduszek i naciągnęła kołdrę. Czuła, że trzęsie się jej całe ciało. Słyszała, jak szczęka zębami. Bardzo powoli, jakby obawiając się, że ktoś ją obserwuje, włączyła telefon. Przesunęła palec na ulubione kontakty i wybrała numer Petera. Clara nie zdawała sobie w pełni sprawy z tego, co robi. Z każdą sekundą rosła w niej potrzeba rozmowy z kimś bliskim. Jedyna taka osoba była w Londynie.
- Jak dobrze, że zabieram z sobą telefon do łazienki - odezwał się Peter. - Poza tym, która to godzina?
- Och, nawet nie wiesz, jak się cieszę, że mogę cię usłyszeć - Clara odetchnęła.
- Dzięki… - rzucił Peter niezręcznie. - Wszystko w porządku?
- Tak, znaczy nie… Chyba mam jakieś przywidzenia…
- Nie wypiłaś aby czegoś na kolację?
- Nie, jestem trzeźwa! Po prostu gadałam z jakimś psychopatą, a potem on… wyparował?
- Gadałaś z psychopatą, który nie istnieje?! - Peter nie potrafił ukryć zdziwienia.
- Tak mi się wydaje…
- Clara, proszę, jesteś zmęczona po podróży. Wykąp się, połóż i spróbuj zasnąć. Uwierz, że gdy rano się obudzisz, wszystko wróci do normalności.
- Ale on kazał mi stąd wyjeżdżać… Mówił, że ktoś mnie znajdzie…
- Kto?
- Nie wiem, nie wytłumaczył.
Peter milczał przez dłuższą chwilę. Widocznie nie był pewien, co powinien powiedzieć w takiej sytuacji.
- Okey, Clara, spokojnie. Denerwując się, nic nie zdziałasz. Spróbuj zasnąć, to naprawdę ci pomoże. Teraz nic nie zrobimy, jest już późno… Wstaniesz rano, przejdziesz się po zamku, a jak ten „psychopata” nadal będzie tam krążył, wezwiesz policję, w porządku?
- Yhm… - bąknęła Clara.
- No, to ustalone. Nie martw się. To tylko przemęczenie.
- Tak sądzisz?
- Oczywiście.
- Pewnie masz rację, dzięki.
- Nie ma sprawy. Nie przejmuj się niczym. Wszystko będzie dobrze.
- Jasne…
Po rozmowie z bratem Clarze ulżyło na sercu. Liczyła, że Peter ma słuszność. To był pewnie tylko wymysł jej wyobraźni, zwykły stres… Przecież tyle ostatnio przeżyła:śmierć babci, rozstanie z chłopakiem, spadek… To wszystko kosztowało ją nerwy, ciągłe napięcie, rozmyślania Za bardzo się zamartwiała, powinna była wreszcie odpocząć. Nic jej przecież nie groziło. Spędziła w tym zamku część dzieciństwa. Nigdy nie zauważyła niczego podejrzanego.
Znowu nabrała odwagi. Wstała z łóżka i przeszła do łazienki, żeby się wykąpać. Nalała wody do marmurowej wanny i włączyła w telefonie muzykę. Taneczna melodia szybko wypełniła cały apartament. W sypialni rozbłysło światło. Okna zasłoniły długie kotary. „Wszystko jest w porządku” - powtarzała Clara, siedząc w wannie. Uspokajała się po wieczornych przeżyciach. Przecież nikt jej nie szukał, nikt jej nie obserwował. Była tu sama z kamerdynerem, kucharką i pokojówkami. Zamek zamykano na noc przed złodziejami. Na zewnątrz działał monitoring. Nikt nie mógł wejść tutaj niepostrzeżenie… A jednak Clary nie opuszczało przeczucie, że niebezpieczeństwo nie czaiło się wcale na dworze. Mogłoby być bliżej, choćby na drugim piętrze. Biała zjawa przebłysła w jej pamięci. Skoro ona jej się przywidziała, to przerażony mężczyzna też… Tylko czy aby na pewno?
⃰
Zegar na dole wybił północ. Na korytarzu rozległo się skrzypnięcie. Clara otworzyła oczy. Leżała na łóżku nieruchoma jak kłoda. Czuła puls w skroniach. Drzewa szumiały na porywistym wietrze. Cienie uginających się gałęzi snuły się po zasłonach. Gdzieniegdzie, przez szpary pomiędzy tkaniną, przedzierało sięblade światło księżyca.
Dwanaście uderzeń ustało. Skrzypnięcie się powtórzył. Clara wytężyła słuch. Od surowych ścian odbijało się echo kroków. Powolnych, równych kroków. Ktoś wyszedł na korytarz na drugim piętrze. „Nie no, to już przesada. Rano złapię tego starego grzyba i wszystko mu wygarnę” - pomyślała Clara. Kroki stawały się coraz wyraźniejsze. Ktoś przechodził z zachodniego do wschodniego skrzydła zamku. Panująca wokół cisza tylko potęgowała każdy najmniejszy szmer. Clara naciągnęła kołdrę pod samą brodę. Słuchała. Kroki ustały. Ktoś zatrzymał się w centralnej części zamku, tuż nad korytarzem sąsiadującym z apartamentem Clary. „Co ten staruch kombinuje?” - przemknęło Clarze przez myśl. Jednocześnie wypełniło ją uczucie wściekłości. Nie lubiła, gdy zakłócano jej ciszę nocną. Chciała wstać, pójść na górę i wygarnąć nieposłusznemu pracownikowi, co o tym wszystkim sądzi. Lecz intuicja kazała jej czekać. Nie drgnęła.
Rozległ się huk, jakby upadek kilkudziesięciu kilogramów metalu z dużej wysokości. Podłogą wstrząsnęły wibracje. „Na Boga… co to było?”. Clara sięgnęła po leżącego na stoliczku obok iPhone’a. Odłączyła go od ładowarki. Na ekranie wyświetliła się godzina 00:05. Kto normalny majstrowałby o tej porze?
Znów zabrzmiały kroki. Tym razem towarzyszył im szczęk metalu… łańcucha? Clara nie mogła w to uwierzyć… I nie mogła też zaprzeczyć, że coś w rodzajuoju łańcucha przesuwało się właśnie po korytarzu drugiego piętra. Poczuła zapach grozy. To naprawdę nie było śmieszne! Porywisty wiatr świszczał w szparach pomiędzy framugami okien po drugiej stronie ściany. Gdzieś trzasnęła niedomknięta okiennica. Jeden raz, drugi, trzeci… Łańcuch brzęczał nad głową Clary. Kroki zmierzały na wschód. Zaczynały się oddalać. Echo słabło.
Clarą wstrząsnął dreszcz. Jej palec zawędrował na ekranie do numerów w kontaktach. Imię Petera czekało na naciśnięcie. „Nie…”. Zgasiła ekran. Było po północy. Brat, w przeciwieństwie do niej, miał za sobą cały dzień praktyk. Powinna pozwolić mu odpocząć. Zresztą mówił jej wieczorem, że za bardzo się denerwuje, że to pewnie wymysł jej wyobraźni… Ale przecież słyszała właśnie, jak ktoś chodzi po drugim piętrze, jak szurają łańcuchy, jak trzaska okno… Czy miała halucynacje? Nie. Czy nadal spała, a to była jedynie część nocnego koszmaru? Na pewno nie. To, co usłyszała, było bardzo realistyczne A usłyszała coś więcej…
Zgrzytnął zamek otwieranych drzwi. Zawiasy zapiszczały. Łańcuchy obiły się o wysoki próg, wciągane do innego pomieszczenia. Do wieży… Do tej przeklętej wieży, w której spotkała psychopatę! Nie, nie spotkała psychopaty, to był tylko wymysł jej wyobraźni… To, co się tutaj działo, nie mogło być prawdziwe.
Drzwi zamknęły się z hukiem. Kroki ucichły zupełnie. Zamiast tego rozległ się jęk. Przytłumiony przez grube mury jęk. Bolesny, żałosny. Kobiecy… Clara oblała się zimnym potem. Ten jęk dobił ją całkowicie. Niósł z sobą tyle smutku, tyle rozpaczy, tyle bólu… Jeśli miałaby wybrać najgorszy dźwięk, jaki usłyszała w życiu, wybrałaby właśnie ten. Wstrząsnął nią do tego stopnia, że zęby zaczęły jej szczękać, serce walić jak młot, włosy sztywnieć… „Tak jęczy ktoś, kto umiera…” - pomyślała Clara. Nie wytrzymała. Wyciągnęła z szuflady stoliczka nocnego słuchawki, podłączyła je do telefonu, założyła na uszy i odtworzyła swoją ulubioną piosenkę. A potem całą składankę. Zgłośniła muzykę tak, że aż rozbolała ją głowa. Przetrzymała to. Robiła wszystko, żeby zagłuszyć potworny jęk. Gdy po dwóch godzinach iPhone się rozładował, wszędzie panowała głucha cisza. Clara zdążyła tylko podłączyć ładowarkę. Zasnęła wyczerpana napadem strachu.
 |
| Fot. J. Brzenczka |
Aleksandra Kaptur to uczennica klasy 2J (językowej). W 2019 roku wydała swoją debiutancką powieść dla młodzieży pt. „Arkada”. W wywiadzie dla „Ad operam!” Ola powiedziała, że pisanie jest jej pasją, która sprawia jej ogromną radość. Do tego pomaga wierzyć, że nic nie jest tak jednoznaczne i proste, jak się z pozoru wydaje.
