 |
| Fot. J. Główka |
Gdzieś tam na
peryferiach świadomości rodzi się pomysł. Coś nieokiełznanego, co domaga się
ujawnienia. Czy można obok tego przejść obojętnie? Nie sądzę. Ponieważ to
dusza. Powietrze. Bez tego nie bylibyśmy tacy sami…
Więc trzeba dostarczyć okazji. Zorganizować
magiczną chwilę, w której wszelkie wspaniałości mogą wypłynąć na światło
dzienne. Czasem może i trudno je złapać – bo publiczność zbyt surowa, bo to
jeszcze nieodpowiednia pora. To wyzwanie, czyli coś, czemu trzeba sprostać. Spojrzeć
prawdzie prosto w oczy, wziąć mikrofon do ręki i… niech się dzieją cuda. Niech
lód w zimnych sercach topnieje. Niech rośnie satysfakcja oraz poczucie własnej
wartości. To wszystko nie dla licznej publiczności, ani braw gromkich. Tylko
dla siebie, dla własnego rozwoju i stawania się coraz lepszym. A czy warto?
Pewnie, że warto! Kasprowicz wszystkich przyjmie – tych młodszych i tych
starszych, bardziej doświadczonych i mniej, to nieważne. Liczy się tylko chęć
pomnażania dobra, nic poza tym.
 |
| Fot. J. Główka |
Alicja Fluder
Samotność
Bycie samemu nie jest cierpieniem.
Cierpieniem jest bycie w morzu ludzi
Którzy otaczają cię ze wszelkich stron
Którzy śmieją się, krzyczą i płaczą
Cierpieniem jest rozmowa z kimś
Komu nie możesz powiedzieć co czujesz
Cierpieniem jest zakładanie masek
Cierpieniem jest wieczna pustka
Która nie pozwoli ci czuć i myśleć
Cierpieniem są łzy, które nic nie znaczą
Które spływają po twojej twarzy
Ale nikt nie potrafi ich dojrzeć
Ale największym cierpieniem
Jest czucie się samotnie.
Matczyny dar
Pamiętam
Mój powrót do domu
Widok zmęczonej matki w progu
Ciepło Jej spracowanych dłoni
Uścisk, który wszystkie lęki przegonił
Jej zapach słodkiego rumianka
Z dozą szpitalnego lekarstwa
Ten uśmiech, który wart był każdego starania
Jej miłość, która nauczyła i mnie kochania.
Z
Alicją Fluder, autorką wierszy, uczennicą klasy 1B, która zdecydowała się w
ubiegły piątek przedstawić swoje dzieła podczas wieczorku poetyckiego rozmawia Joanna
Brzenczka.
Co zainspirowało
Cię do napisania wiersza „Samotność”?
Inspiracją dla mojego
wiersza była sytuacja w moim życiu. Każdy z nas czasami nie potrafi poradzić
sobie ze swoimi problemami. Sytuacja ta męczyła mnie już od dłuższego czasu i
nie wiedziałam, z kim mogłabym porozmawiać, albo kto mógłby zrozumieć, co tak
naprawdę sprawia mi kłopot. Czasami miałam wrażenie, że po mnie to po prostu
widać. Widać mój problem i to, że nie potrafię sobie sama poradzić, ale nie
wiedziałam, czy ludzie nie chcą widzieć, czy po prostu tego nie widzą. Tak
naprawdę mój drugi wiersz o matce pozwolił mi wyjść z przysłowiowego dołka.
Przez długi okres czasu, kiedy nie wiedziałam, co zrobić i czułam, że nie mam z
kim porozmawiać, sięgałam po drugi wiersz i myślałam, że moja mama jest tam
gdzieś i po prostu mnie kocha, bez żadnych wymagań. Ot, taka zwykła, matczyna
miłość, która daje dziecku wiele.
Jakie emocje
Tobą kierowały?
Kiedy pisałam wiersz,
wszystko powoli się układało, a ja sama uświadomiłam sobie, że czasami trzeba,
niestety, przejść przez tak ciężkie chwilę, aby pokazały nam one, jak wiele
pięknych rzeczy jest w naszym życiu. Pisząc mój utwór, chciałam w szczególności
pokazać to, jak zagubiony jest młody człowiek, ale nie tylko. Sądzę, ze nawet
starsze osoby mogłyby poczuć jakąś „więź” z tym wierszem. Kierowałam się tym,
co czułam wtedy, kiedy nie wiedziałam, co zrobić ze swoim życiem, a rzeczy,
które były zawsze dla mnie pewne i stabilne, potrafiły w ciągu jednego dnia
runąć. Wiersz, niestety, przepełniony jest cierpieniem i pokazuję, że samo
znajdowanie się wśród ludzi czy rozmowa z osobą z klapkami na oczach w niczym
nie pomoże.
Dlaczego
największym cierpieniem jest czucie się samotnie?
Czucie się samotnie
doprowadza, według mnie, do depresji, niestabilności psychicznej i po prostu
zwykłego zbrzydzenia życiem. Do czucia się samotnie dochodzi dopiero wtedy,
kiedy wszystkie wymienione w wierszu rzeczy zostaną „spełnione” i zdajesz sobie
sprawę, że otaczają cię ludzie, ale nikt z nich nie jest tam dla ciebie. Nikomu
nie możesz już nic powiedzieć, codziennie zakładasz na siebie maskę
szczęśliwego i pełnego życia człowieka, a w środku jesteś coraz bardziej
apatyczny. Kiedy jednak powiesz komuś, co dzieje się w twoim życiu, ta osoba
nie przejmie się tym i powie ci, że są poważniejsze problemy na tym świecie. To
właśnie dla mnie oznacza czucie się samotnie: kiedy nie masz już nadziei na to,
że komukolwiek na tobie zależy.
 |
| Fot. J. Główka |
